In mijn mailbox: “Ik mail je over het boek Mijn zusje en de zee van Donatella di Pietrantonio. Di Pietrantonio is op dit moment een van de belangrijkste romanschrijvers in Italië en staat bekend om haar beeldende en poëtische schrijfstijl. In Italië stond ze wekenlang op de bestsellerlijst en het boek is in 11 verschillende landen verschenen(!). Het is een boeiend en verterend verhaal over de ambivalente band tussen twee zussen dat zich afspeelt aan de voorgrond van het adembenemende Italiaanse landschap”. Zo laat Uitgeverij Signatuur weten. Mijn interesse is gewekt!

Herinneringen
Ik lees graag en vaak, maar dan wel spannende, thrillerachtige boeken. Dit boek is anders. Met schitterende zinnen, beeldende omschrijvingen. Het verhaal kabbelt, maar is zo aantrekkelijk dat ik steeds door blijf lezen.
Het verhaal is geschreven vanuit de ene zus, waarvan je de eerste hoofdstukken de naam niet weet. Zij vertelt over haar zus Adriana, haar ex-man Piero (waar ze nog niet overheen is), de ontmoeting met haar neefje Vincenzo, haar moeder en vele herinneringen. Het landschap van Italië (Pescara) ruik je bijna in haar omschrijving. Een klein fragment uit het boek:
‘Met mijn zusje deelde ik een erfenis van onuitgesproken woorden, nagelaten gebaren, geweigerde zorg. En van zeldzame, onverwachte attenties. We waren dochters zonder moeder. We zijn nog steeds, net als toen, twee van huis weggelopen kinderen.’ — Fragment uit Mijn zusje en de zee.
Ik geniet van het boek.

Er zitten geen grote verrassingen in het verhaal, maar ik leef wel mee met de zussen en hun verleden en heden. Een aanrader! Wil je een stukje online lezen? Dan kan, als je hier klikt.