Iedere winter en zomer kijk ik er weer naar uit… naar de nieuwe thriller van Suzanne Vermeer. Heerlijk, zo’n traditie.
Inmiddels weet ik uit ervaring dat ik het boek pas moet starten als ik op één dag een paar uur de tijd heb om te lezen. Want als ik eenmaal in een boek van Suzanne Vermeer begin, dan móet het uit. Diezelfde dag nog. Maakt niet uit hoe laat het wordt.

In één ruk uit
Die leesdag kwam en ik pakte de winterthriller van 2017 er bij: Winternacht. Reken maar dat Winternacht in één ruk uit gelezen moest worden. Je wordt meteen het verhaal in gezogen als blijkt dat psychologe Karin ter Duin geadopteerd blijkt te zijn. Haar ouders hadden het haar nooit verteld, dus komt ze daar pas op haar vijfendertigste achter. Dat komt omdat haar biologische vader op sterven ligt, in Canada. Karin maakt een moeilijke afweging: gaat ze haar stervende vader bezoeken, ja of nee?

Meisje verdwenen
Als Karin met haar dove zoontje Sam naar Ottawa vertrekt ontmoet ze haar biologische broer. Op diezelfde dag verdwijnt een vijfjarig meisje tijdens een wandeling in het natuurpark met haar ouders. Het jonge meisje Liv wordt na een lange zoekpartij gevonden, dood. In huis bij de dorpsgek. Maar heeft zij het ook gedaan? Voor mij als lezer ontstaat er vanaf dat moment verwarring omdat de broer van Karin redelijk verdacht overkomt omdat hij ‘rommelt’ met de moeder van de overleden Liv.

Een hoofdstuk later word ik weer op een ander spoor gezet en ontrafelen zich vreemde familiegeheimen. Ik verdenk nu de vriendin Hailey. Maar twee hoofdstukken verder, en nog een vermoord kindje later, verwacht ik toch een andere moordenaar. Pfff, ik ben geloof ik nog nooit zo heen en weer geslingerd in een boek van Suzanne Vermeer. Daardoor vind ik de thriller zo sterk. Ik weet zeker dat Winternacht ook weer een bestseller gaat worden!